استحباب مؤکداستحباب مؤکد مرتبه شدید استحباب است. ۱ - تعریفاستحباب مؤکد، بعث مولا به انجام کاری است که در آن به اندازه‌ای مصلحت وجود ندارد که مولا راضی به ترک آن نباشد و الزام به آن نماید، بلکه مصلحت آن به اندازه‌ای است که تأکید بر انجام آن دارد؛ تأکیدی بیش از تأکید موجود در استحباب، و کمتر از تأکید واجب. ۲ - عدم عقاب بخاطر ترک عملدر این گونه خواسته‌ها مکلف به خاطر سرپیچی عقاب نمی‌شود، ولی شارع او را به خاطر نادیده گرفتن تأکید او بر انجام فعل، سرزنش می‌کند. تأکید بر استحباب در جایی پیش می‌آید که مستحب، مکمل واجبات دینی باشد، مانند: اذان و اقامه که مستحب مؤکد است، زیرا تکمیل کننده نمازهای روزانه است و رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سایر معصومان (علیهم السلام) بر ادای آن پافشاری می‌نمودند و در کمتر جایی آن را ترک می‌کردند، و ترک آن هم به این علت بوده که شبهه واجب بودن آن پدید نیاید. [۱]
اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۷۸.
[۲]
اصول الفقه، خضری، محمد، ص۵۴.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۵۳، برگرفته از مقاله «استحباب مؤکد». |